sábado, 26 de noviembre de 2011

Preguntas de fácil respuesta

¿Qué estoy haciendo una tarde soleada de sábado encerrada en casa? Os daré una pista, no estoy ni enferma ni lesionada, estoy flipando.
Entonces… ¿Intuís de qué va a ir el post de hoy? ¿Os gustaría saberlo? ¿Estáis hartos de mis preguntas retóricas? Si las respuestas son respectivamente “No”, “Sí” y “Me estoy cabreando”, este es vuestro post.

Hace un par de semanas recibí la propuesta indecente de participar en una prueba de la Copa del Mundo de escalada, la de Barcelona. ¿Quién? ¿Yo? ¿Copa del Mundo? ¿Participar? ¿Barcelona? ¿Escalada? ¿Do, re, mi? ¿Un, dos, tres? ¿Probando, probando? Así estuve, largo y tendido, ante el correo electrónico hasta que conseguí sosegarme y responder con cierta coherencia. Contesté rápidamente que sí a todo, por si cambiaban de opinión, y me olvidé por completo del tema pues a tan pocos días vista del evento poca cosa podía hacer más que pasar el rosario pidiendo un milagro o contratar a la mafia rusa para materializarlo. La cuenta atrás comenzaba: 10, 9, 8, 7…

6. Jueves
En la entrega de trofeos de la Copa Catalana (dificultad y bloque) varios amigos intentaron presionarme maliciosamente con frases del tipo “Te vas a codear con las más máquinas; Ya verás qué viotes; Esperamos mucho de ti, no nos defraudes” a lo cual respondí contundentemente atragantándome con pizza. Aunque se les escapaba la risa a esa panda de traidores, a mi me entró un miedo acojonante y, claro, esa noche soñé que Mina Markovic me lanzaba agresivamente su bolsa de magnesio.

Haciendo acopio de trofeos con Mariona Burgada para protegerme de mis pesadillas. Fotos: Jaume Oliveras

5. Viernes
Sé que voy a estar sola con los machotes del equipo de la selección. Me hubiese gustado tener alguna otra compañera de selección menos peluda: unas no han podido y otras no han querido. Creo que gracias a tanta renuncia femenina me tocó la lotería a mí, entonces…mejor me muerdo la lengua.

4. Sábado temprano
Esta mañana tenía que salir de dudas, ponerme a prueba a mi misma, observarme, observarles, observarnos e intentar aprender algo de tanta observación. Así que he ido al Pabellón de la Mar Bella y ahí me he encontrado con todo el equipo, más majos ellos. Me han ayudado hasta a visualizar bien la vía. Siempre se agradecen los billetes de 500 euros o, en su defecto, las palabras amables y los consejos.

3. Ya no tan temprano (más cerca del presente, creo que cambio el tiempo verbal)
En el rocódromo podemos tocar las primeras presas de las vías y luego nos enchufan repetidamente unos vídeos con los equipadores escalándolas.
Veo a muchas competidoras concentradas escuchando música (o a lo mejor disimulan) con cascos de moda. Veo peinados raros. Veo un perro. Toco al perro. Es La Hora.

2. La Hora
Salgo segunda así que miro como un búho a la primera competidora. Ni pestañeo y me fijo tanto que no sé si la tía encadena o no pero me entra lagrimeo. Cuando me toca a mí estoy más emocionada que nerviosa: estas cosas no pasan cada día, vete tú a saber si podré volver a competir en una prueba internacional. Caigo a media vía rígida como un fiambre.
Ahora toca descansar y visualizar bien la segunda vía para cuando sea El Momento.

Primera vía. Como los niños, si el de al lado levanta la pata derecha yo igual. Foto: Climbing Dyreco

1. El Momento
Subo más relajada y caigo en la última chapa. Lucho la vía y la disfruto mucho más de lo habitual. En cualquier caso, ya están los resultados y, aun no siendo la última clasificada de cada vía, quedo última. Y esto es posible gracias a una ecuación (mira que lo tengo dicho: odio el álgebra) que relaciona dificultad y puntuación de cada vía para fastidiar al más débil.

0. Momentazo
Esto es ahora, que estoy tapadita con la manta, recordando todo lo que ha sucedido hoy. Disfrutando relajada de la experiencia con un té humeante que me invita a soñar (espacio patrocinado por Hornimans). A soñar, no con objetos volantes lanzados por competidoras, sino con lo que pudo ser y no fue, lo que podrá ser y será, lo que podrá ser y no será y lo que no podrá ser y no será. Y cuando digo que no es no. ¿Ein?

17 comentarios:

Lluiset dijo...

Clar que sí marieta! enhorabona per anar-hi, enhorabona per l'actuació, i enhorabona per l'actitud, que si fos per mi et faria estar a totes les rondes finals. Orgullós de compartir trainer!...i òbviament "e una mujé"...Salut!

Lluis Salo dijo...

I tant que sí, l'important és disfrutar del present i aprendre de l'experiència!

I ara amb la motivació a seguir! Felicitats pels premis, i l'any que ve... més, i millor! jeje

ens veiem ;)

Marieta dijo...

digna de admirá!
Lluiset: Jo si fos per mi també m'hi faria anar a totes les finals jajajaja Apa bou, quina labia que teniu aquests del Penedès...ara ja estic contenta!! Una abraçada graaaaaaaan
Lluís: a veure si li dius al Jaume això, que el tio ja se'n fot de mi per quedar "the last". Els últims seran els primers. no?

Com m'agraden aquests Lluïsos que em miren amb bons ulls!!

Anónimo dijo...

si l'experiència ha tingut algo de significatiu haurà valgut la pena.

Enhorabona per la "lotería", però m'estimo més pensar en el que representes, i això t'ha dut fins aquí...i mola

este és un nuevo veneno? ....

salut

Nacho

Lluiset dijo...

I tant! aviam si vens al boulder i m'ensenyes a escalar que aques any ens veurem a les compes i n'he d'aprendre!...Salut, felicitats i fins aviat!

TRanki dijo...

hahah!

1)la pizza de la pXB ens la vam acabar els carpantes birreros de la hora feliz...!!

2) L'horniman i el trankimazin tye'ls devies pendre el dissabte a la matinada. Que ESTAVES TRANKI a la warming zone O DIZIMULA MUY BIEN TU!

3) Les JAPOS vaya tela amb la pinta...on viuen aquesta gent?? Penya manga txunga!

4) Si t'explico el que em van pular colegues iutalians de certa italiana...LO VA A FLIPÁ...

A sea,que FELICITATS per estar en aquesta VANITY FEAR i aupa Marieta!!!!

PD: Giulio ANARKISTA i BON VIATGE lorsai...menda arrastrant-se esgotat i quasi ORIENT a vista també.

PD2: em mudo a les bruixes...ande estava yo aquests anys?? TAVA SIEGO...

Ennnnnga amb el 8b+!! muelteeeee!

4Recauxutats dijo...

M'has animat!!
Ultimament estic entrenant al plafó i m'arrosego per la roca.
Pero sempre em quedara aquest moment "Hornimans" on pugui pensar que tot es posara al seu lloc com fas tú pas a pas!.
Felicitats per el post i per la compe!.
P.d. No m'agraden els pentinats raros, ni les vanitats absurdes, segueix com ets!!

Marieta dijo...

Nacho: ha valgut la pena, t'ho asseguro. Merci pel comentari i una abraçada! :)

Lluiset: hi vull anar al bulder de Vila, però he de parlar amb el paio que ho porta ara, diuen que és bon tio però que té mala llet...el coneixes??? jijiji apali!

Tr: uo, la pizza, quin gran reclam! jajajaja Jo no només semblava tranquila, ho estava, em vaig posar nerviosa 5 minuts abans de sortir, lo típic, vaja. Eh, els cotilleos de la italiana me'ls expliques ja! jeje això no m'ho perdo... I sí, tavas siego, Bruixes és de lo milloret, però no s'hi val anar entre setmana ;p això és trampa!!!!!

Recauxu: jo crec que si anem fent camí sense defallir pot ser no serem els millors, però en treurem bon profit i millorarem segur! Merci maco!!!!

Lluiset dijo...

jejeje, quanto cabron...jo he sentit a dir que si dones comissió a un € per minut, et deixa anar-hi quan vuguis...Salut!...

Lluiset dijo...

jejeje, quanto cabron...jo he sentit a dir que si dones comissió a un € per minut, et deixa anar-hi quan vuguis...Salut!...

Marieta dijo...

i tot això per partida doble... "yo es que me emociono" http://www.estoesdemasiadoparamicabeza.biz/boto?id=259

paca dijo...

que xulo! m`han entrat ganes de participar-hi...la pitzza la posen adalt a la cadena?si es així guanyo...

Felicitats per l`experiència...pero els momentazos els trobaràs sempre a la roca.

Enhorabona i sempre amunt!!!!!

Marieta dijo...

Paca, a la roca o a.... jajaja
Completament d'acord!
Ei, lo de la pizza era a la Panxa del Bou, que s'ho curren a sac! has de venir un any, és una bacanal de pizza...

Oriol dijo...

Juassss!!! Disfrutar de la gosadia és un plaer només reservat als arriscats.... Amsss... I anava a dir també a... dels desvergonyits!! :) Felicitats!

QUO... A la feina, (descansant al sofà) ara que ningú em veu!

Fernando dijo...

Felicidades por la participación y más por pasarlo bien, que es lo que importa.
No cabrees a la Mila que me han dicho que lleva una bolsa magnesio de plomo y...
suerte

Marieta dijo...

Oriol...bona aquesta! me la guardo (ah, jo estic al grup dels desvergonyits, per si hi havia algun dubte) ;)

Fernando: no tengo intención de cabrearla...a menos que me robe la comida soy mansa como un corderito. Un saludo!!

Lola Steiner dijo...

yupiiiiiiiiiii!!!! cacho de Lolaaaa!!!!!